Vefa

İnsan olmanın en anlamlı değerlerinden biridir vefa duygusu.
Vefa, sözcük anlamıyla dostluk ve arkadaşlık ilişkilerinde süreklilik sağlamak, arkadaşlığın kıymetini bilmek olarak açıklanır ama vefayı insani bir duygu olarak ele aldığımızda daha derin anlamları da olduğunu görürüz.

Kısaca sözünü tutmak, sorumluluklarını yerine getirmek, hayata karşı borcunu ödemek anlamına gelen vefa sözü dilimize Arapçadan geçmiş . Derin bir duygusal anlamla Türkçede yaygın olarak kullanılagelmiş. İstanbul’da bir semte de adı verilen vefa, bizim kültürümüzde ölenlerin ardından da gösterilmesi gereken insani bir duyguyu anlatır.

Vefa en yaygın şekliyle arkadaşlar arasındaki derin bir sadakat ve sevgi bağı demektir. Ve bu nedenle güven anlamı da taşır. Bu yönüyle insan ilişkilerindeki güçlü, kalıcı, duygusal bir bağı da temsil eder.
Her gün duyduğumuz vefatların içinde anlam yüklenmiş, gönül perdem aralanınca okumaya başlamıştım vefayı…

Doğrusu nedenini açıklayamasam da vefatla vefa arasında bir bağ kuruyordum. Bir vefatla birlikte derin düşünceler sarıyordu beni, ağrıyan kalbimle artık sızmaya başlamıştım parantezin dışına. Beden vefa borcunu ömrünün sonunda hayatını tamamlayarak ödemiş, sözünü tutmuş emanetini teslim etmiş oluyordu. Acaba böylece insan, vefat ederek vefasını ödemiş midir hayata, bunu bilemiyordum. Fakat sıcak havalarda duyunca üşüten vefat kelimesi, soğuklarda içimizi ısıtan vefayla bütünleşebilirdi.

Kaybettiğimi sandığım şaşkınlığıma kızarak, aslında zamanı aşındırsa da sadakatin yıkamadığı, bina ettiği bir köprü, geçmişi dirilten bir sükut olarak da unutmalara meydan okumaktı bana göre. Artık görebiliyorsun vefayı bazen bir selamda bazen mezar başında bıraktığımız dualarda…

Ya bahçede dolaşırken biz unutsak da sözünü unutmadan kabuğunu kırıp yerden selamla gelen filizlenmiş tohumlara ne demeli? Ne uzanan meyvesiydi ne de yüklendiği renkleriydi gördüğüm. Ama işte yine vefadan başka bir şey değildi hislerim.

Artık noktasız cümleler gibi vefayı okumaya devam ederken direndiğim dostlukları vefayla büyüttüğümü anladım.

Söylenmeyen özürleri, verilmeyen selamları, anılarımı affederek vefa adını verdiğim bir yara bandıyla kapattım ve günden güne güçlendiğimi hissettim. Vicdan pusulamın okunda, hayata temkinli bastığım adımlarımla, dinlendirici müziğini kendim bestelerken en çok da vefayı yakıştırdım notalarıma ve zamana serenad verdim. Parantezin içinde gördüklerimi, noktasız cümlelerle özgürleştirmiş, hatırladığım her iyilikte var olduğumu unuttuğumda unutulacağımı bilerek yine vefayla anlamıştım varlığımı.

Birçok durumda, “vefa” yalnızca kişisel ilişkilerde değil, aynı zamanda sosyal ve toplumsal bağlamlarda da sadakati vurgulayan bir erdem olarak görülür. İçimizdeki erdemleri kaybetmeden uçup giden hayatımız ölümle yaşam arasında koşturup dururken vefat edenlere de hayatın gelgitleri arasında savrulanlara da vefa borcumuz olduğunu unutmayalım.

Vefanın bir terazisi yok. Ancak zaman telaşıyla oyalanırken bazen vefa sınavında yitip giden dostlukları aramıyor değil insan. Kayıplarla kazanımlarla yuvarlanıp giden hayat vefaya da vefasızlığa da alışıp gidiyor işte. Yine de gönül istiyor ki Vefa, İstanbul’da bir semt adı olarak kalmamalı.