Günümüzde mülteci sorunu ciddi anlamda sıkıntı çıkartmaya başladı. Haberlere baktığımızda şu Suriyelinin bu Afgan’ın genç kızlarımıza yaptıkları rezilliklerimizi okuruz. Fotoğraf çekme bahanesiyle yaşananlar ortadadır.
Elbette yükselen her devlet mülteci alır; bu Türkiye’nin kaderinde olması normal bir olaydır. 100 yaşımıza girdik elbette sancı çekeceğiz. Bu konuda politikacılarımızın ve en önemlisi R. Tayyip Erdoğan’ın izlemesi gereken siyaset vardır. Bunun ayarlarına elbette her yönden çözüm bulduğumuz Atatürk döneminden rastlıyoruz. Şimdi Atatürk’ün mülteci politikasına bakmakta fayda vardır. Tarihçi-Yazar Ümit Doğan bu konuyu ele almıştır, okunması tavsiyedir.
Şimdi Atatürk’ün mülteci politikasının maddelerini inceleyelim:
1 – Türk Soylu olmayanlar istediği yere yerleşemez.
2 – Anadili Türkçe olmayanlar müstakil mahalle kuramaz, işçi ve sanatçı kümesi oluşturamaz.
3 – Ecnebilerin bir Belediye’deki nüfusu %10’u geçemez. (Resmî Gazete 21.06.1934)
Cumhuriyet’in İskân Kanunu
Bu kanunlara bakmamız gerekmektedir. 2510 sayılı kanunu dikkatle incelediğimizde maddeleri anlamlandırabiliriz:
“Madde 3 — Türkiyede yerleşmek maksadile dışarıdan, münferiden veya müçtemian, gelmek istiyen Türk soyundan meskûn veya göçebe fertler ve aşiretler ve Türk kültürüne bağlı meskûn kimseler, işbu kanunun hükümlerine göre Dahiliye Vekilliğinin emrile kabul olunurlar. Bunlara (muhacir) denir. Kimlerin ve hangi memleketler halkının Türk kültürüne bağlı sayılacağı İcra Vekilleri Heyeti kararile tesbit olunur. Türkiye de yerleşmek maksadile olmayıp bir zaruret ilcasile muvakkat oturmak üzere sığınanlara (mülteci) denir. 4 üncü maddede yazılı sebepler bulunmıyan mülteciler, Türkiyede yerleşmek isterler ve bunu yazı ile bulundukları yerin Hükümetine bildirirler ise muhacir muamelesi görürler. Öbür mülteciler için Vatandaşlık Kanunu hükümleri tatbiki olunur.”
“Madde 4 — A: Türk kültürüne bağlı olmıyanlar,
B : Anarşistler,
C : Casuslar,
Ç : Göçebe çingeneler,
D : Memleket dışına çıkarılmış olanlar Türkiyeye muhacir olarak alınmazlar,”
“Madde 9 — Türkiye tabiiyetinde bulunan gezginci çingeneleri ve Türk kültürüne bağlı olmıyan göçebeleri, toplu olmamak üzere kasabalara ve serpiştirme suretile Türk kültürlü köylere dağıtıp yerleştirmeğe; casuslukları sezilenleri sınır boylarından’ uzaklaştırmağa ve ecnebi tebaası gezginci çingeneleri ve Türk kültürüne bağlı olmıyan göçebeleri millî sınırlar dışına çıkarmağa Dahiliye Vekili salahiyetlidir.”
“Madde 10 — A: Kanun aşirete hükmî şahsiyet tanımaz. Bu hususta herhangi bir hüküm, vesika ve ilâma müstenit de olsa tanınmış haklar kaldırılmıştır. Aşiret reisliği, beyliği, ağalığı ve şeyhliği ve bunların herhangi bir vesikaya veya görgü ve göreneğe müstenit her türlü teşkilât vetaazzuvları kaldırılmıştır.
Ç: Türk tebaasından olupta Türk kültürüne bağlı bulunmıyan aşiretler fertlerinin dağınık olarak 2 numaralı mıntakalara, Türk tabiiyetli ve Türk kültürlü göçebe aşiretler fertlerini sıhhat ve yaşama şartları elverişli yerlere nakledip yerleştirmeğe; Türk tebaası olmıyan ve Türk kültürüne bağlı bulunmıyan göçebe aşiretler fertlerini icaba göre Türkiye dışarısına çıkarmağa Dahiliye Vekili salahiyetlidir.”
“Madde 11 — A : Ana dili Türkçe olmıyanlardan toplu olmak üzere yeniden köy ve mahalle, işçi ve sanatçı kümesi kurulması veya bu gibi kimselerin bir köyü, bir mahalleyi, bir işi veya bir sanati kendi soydaşlarına inhisar ettirmeleri pasaktır.
B : Türk kültürüne bağlı olmıyanlar veya Türk kültürüne bağlı olupta Türkçeden başka dil konuşanlar hakkında harsî, askerî, siyasî, içtimaî ve inzibatî sebeplerle, İcra Vekilleri Heyeti kararile, Dahiliye Vekil i lüzumlu görülen tedbirleri almağa mecburdur. Toptan olmamak şartile başka yerlere nakil ve vatandaşlıktan iskat etmek de bu tedbirler içindedir.
C : Kasabalarda ve şehirlerde yerleşen ecnebilerin tutarı belediye sınırı içindeki bütün nüfus tutarının yüzde onunu geçemez ve ayrı mahalle kuramazlar.”
Sonuç
İşte temel politika bu şekilde idi. Bu kanunlar 19 Eylül 2006 tarihinde kaldırıldı ve bir Atatürk devrimine de ihanet olmuş oldu. Ulus- devlet projesini reddedenlerden ne beklersin ki?… “
